آیا شما تحرک دارید؟[  2  ]

تحرک یکی از نگرانی های عمده افراد مبتلا به مالتیپل اسکلروز است. تخمین زده می شود که در طی 10-15 سال از زمان تشخیص ، تقریباً 80٪ از افراد از نظر تحرک دچار اختلال می شوند. در نهایت، تخمین زده می شود که 25٪ بیماران به صندلی چرخدار وابسته هستند. دامنه تحرک فراتر از راه رفتن است و همچنین شامل ایستادن، جابه جایی و حرکت در رختخواب است. اینها فعالیتهای مهمی برای حفظ استقلال به خصوص برای افرادی است که از نظر جسمی دچار نقص شدید هستند. افراد مبتلا به مالتیپل اسکلروز پیشرونده بیشتر روز در حالت نشسته و غالباً با کاهش توانایی در تغییر موقعیت باقی می مانند. که در نتیجه آن، عوارض ثانویه مهمی ممکن است اتفاق بیفتد که قابل پیشگیری است. عوارضی شامل از بین رفتن عضلات، کاهش یکپارچگی پوست، اسپاسم، یبوست، افسردگی و کاهش اعتماد به نفس. این مشکلات می تواند ناتوانی عصبی اولیه را تشدید کرده، از دست دادن استقلال را تسریع نموده و حتی می تواند اشتباها به عنوان پیشرفت بیماری شناخته شود. علاوه بر این، نشستن برای مدت زمان طولانی با افزایش خطرات گسترش بیماری و مرگ و میر همراه است. اهمیت بالینی این موضوعات با مشخص نمودن اهمیت همیشگی آنها در اسناد خط مشی برای شرایط عصبی طولانی مدت مشخص شده است.[  2  ]   شواهد قوی وجود دارد که نشان می دهد افزایش فعالیت بدنی می تواند باعث بهبود تحرک و به حداقل رساندن مشکلات ثانویه سلامتی در افراد مبتلا به مالتیپل اسکلروز خفیف تا متوسط ​​شود و همچنین نشان می دهد که این مسئله در مورد افراد مبتلا به مالتیپل اسکلروز شدید نیز صدق میکند. علیرغم این شواهد، تا 78٪ از افراد مبتلا به مالتیپل اسکلروز به معنای واقعی، در فعالیت بدنی شرکت نمی کنند. در صورت اختلال شدید در تحرک، موانع قابل توجهی برای فعال نگه داشتن وجود دارد. مداخلات (درانجام فعالیت بدنی) معمولا یک سری فرآیندهای نیازمند به منابع قابل توجه هستندکه مستلزم جلسات منظم تحت نظارت فیزیوتراپیست یا درمانگر ورزشی، در محیط سرپایی یا بیمارستان می باشد و نیاز به تجهیزات گران قیمتی دارد که در محیط خانه قابل استفاده نیست.[  2  ] منابع محدود بهداشت و درمان به این معنی است که نظارت مداوم بر برنامه های فعالیت بدنی به ندرت امکان پذیر است. برای افراد با محدودیت های جسمی شدید، استراتژی های خود مدیریتی موثر که اجرای آن کم هزینه و واقع بینانه باشد، لازم است تا تعامل آنها را بهینه نماید. یکی از این گزینه ها، ایستادن مداوم همراه با حائل و بااستفاده از قاب های ایستاده می باشد که در داخل منزل، قابل استفاده است، قاب های ایستاده به افرد دارای محدودیت در تحرک، تعادل یا کنترل اندام تحتانی یا بدن، این امکان را می دهد تا زمانی را در حالت ایستاده همراه با حائل، صرف نمایند. از مزایای پیشنهادی ایستادن می توان به تقویت عضلات ضد جاذبه، ایجاد کشش عضلانی طولانی مدت برای تحمل وزن، تقویت عملکرد تنفسی و حفظ تراکم استخوان اشاره نمود.[  2  ]

نتایج یک مطالعه جدید شواهدی با کیفیت بالا را نشان می دهد که استفاده منظم از قاب های ایستاده به علاوه مراقبت های معمول، در مقایسه با صرف مراقبت معمول، پیشرفت قابل توجهی در عملکرد حرکتی افراد دارای اختلالات فیزیکی شدید و ام اس پیشرونده؛ ایجاد میکند اگرچه قابل مقایسه با درجاتی که از نظر بالینی معنادار تلقی شود، نمی باشد. نشان داده شده است که مداخلات با استفاده از این قاب های ایستاده برای خود مدیریتی افرادی با ام اس پیشرونده و به کمک یک کمک ایستاده و همچنین برای فیزیوتراپیست ها جهت اجرا در محدوده تمرین بالینی معمول؛ کارآمد است.