اختلال تکلم حرکتی شایعترین نقص ارتباطی رایج در بیماران مبتلا به ام اس است که شیوع آن در حدود 45٪ می باشد. شواهد موجود نشان می دهد که اختلال تکلم حرکتی در مبتلایان به ام اس به طور معمول ماهیتی خفیف دارد و بیماران به ندرت آن را درک می نمایند. همچنین، نشان شده است که اختلال در گفتار، تأثیری منفی بر وضعیت اشتغال، مشارکت اجتماعی و کیفیت کلی زندگی دارد.[  ۳  ]

به طور کلی، پیشرفت اختلال تکلم حرکتی به موازات پیشرفت در سایر سیستم های عصبی در MS است. به همین ترتیب، اختلال تکلم حرکتی شدید معمولاً فقط در بیماران مبتلا به MS با ناتوانی عصبی پیشرفته وجود دارد.

براساس شواهد بالینی، اختلال تکلم حرکتی اغلب در مراحل پیشرفته تری از بیماری ظاهر می شود ولی به طور قابل توجهی؛ با شدت کلی بیماری ارتباط دارد. بر این اساس، اختلال تکلم حرکتی آشکار بیشتر در زیرگروه های پیشرونده اولیه و ثانویه ام اس توصیف میشود.[  ۳  ]

از ویژگی های اصلی اختلال تکلم حرکتی در بیماران مبتلا به ام اس، کندی، افزایش مکث (تکرار، مدت زمان و شروع نامناسب)، نقص در کنترل بلندی صدا، لحن یکنواخت، صامت های مبهم، صدای ضعیف / مضطرب و کاهش ظرفیت تنفسی است.[  ۳  ]

هنگامی که بیمارمبتلا به MS به اختلال تکلم حرکتی مبتلا شود، یک ارزیابی برای متناسب سازی بهترین گفتار درمانی شامل موارد زیر ، می بایست برای وی انجام شود :

ارزیابی عضلات و ساختارهای دهان و بدن که به ایجاد گفتار کمک می کند.

طبقه بندی نوع و شدت مشکل گفتاری.

ارزیابی قابل درک بودن و طبیعی بودن گفتار در مکالمه.[  ۴  ]