همچنین، حمله ها در این دوره به ندرت رخ می دهند. اما پس از تولد نوزاد، خصوصا در
ماه های اولیه پس از تولد، احتمال عود بیماری افزایش می یابد.

همه مادرها می دانند که سال اول پس از زایمان، سالی پر از استرس های فیزیکی و عاطفی است که شامل کمبود خواب، اضطراب، و تغییرات هورمونی می باشد.

هنوز مشخص نیست که کدامیک از این عوامل، خطر بازگشت بیماری را افزایش می دهند.

بیماری ام اس نباید بر توانایی شخص در زایمان اثرگذار باشد.

بی حسی اپیدورال ( Epidural ، با ایجاد بی‌حسی ناحیه‌ای در پایین کمر، درد این ناحیه را در طول زایمان طبیعی یا جراحی سزارین از بین می‌برد، درحالیکه فرد در این مدت کاملاً هشیار است.)، برای زنان مبتلا به ام اس کاملا بی خطر است؛ شیردهی نیز همینطور.

شاید سوال اصلی این باشد که آیا بزرگ کردن بچه ها، بیماری ام اس را بدتر می کند؟ خیر.

چندین دهه قبل، پزشکان به زنان مبتلا به ام اس توصیه می کردند که از باردار شدن خودداری کنند چراکه معتقد بودند بارداری، بیماری ام اس را بدتر می کند.

اکنون ما می دانیم که این امر صحت ندارد. با این حال، داشتن یک خانواده کوچک (یک یا دو فرزند)، به دلایل کاملا آشکار، عاقلانه تر از داشتن فرزندان متعدد است.

داشتن خانواده کوچکتر، خستگی و استرس مرتبط با مراقبت از فرزند را به حداقل می رساند.

داشتن فرزند همچنین به معنای قرار گرفتن در معرض تمام ویروس هایی است که آنها بدان مبتلا می شوند – که در شخص مبتلا به ام اس نکته مثبتی نیست. با اینحال، تصمیم نهایی برعهده زوج می باشد.[  1  ]